Opiniestuk over seksisme in de Standaard

15 april 2016

Op 14 april verscheen in de Standaard onderstaand opiniestuk over seksisme, geschreven door Liesbet Stevens (adjunct-directeur van het Instituut).

Onschuldig is de gamebabe ook niet

Seksisme manifesteert zich in zijn verschillende vormen en facetten in de virtuele wereld, vooral in bepaalde actie- en schietgames. Vrouwelijke personages als beloning voor de min of meer heldhaftige daden van mannelijke personages, vrouwelijke figuren in nood die enkel gered kunnen worden door mannen, het ‘smurfin-principe’... het zijn allemaal stereotypen over vrouwen die niet alleen in games voorkomen.

Natuurlijk is niet elke gamer een potentiële stalker, geweldenaar of verkrachter, maar het probleem met stereotiepe opvattingen is dat ze zich vaak verspreiden zonder dat mensen zich daar bewust van zijn. Het beperkte aantal vrouwelijke personages, het beperkte aantal rollen dat die vrouwelijke personages kunnen vervullen en hun seksualisering – en dat gaat niet zozeer over het al dan niet sexy zijn van een outfit of een vrouw, maar wel over de objectivering van vrouwen tot willoze lichamelijke ‘objecten’ – doen zich niet alleen voor in bepaalde games, maar zijn ook veelvuldig terug te vinden in allerlei andere onderdelen van de entertainmentsector. Zo zijn er nog steeds beduidend minder hoofdrollen voor vrouwelijke actrices, zeker als ze wat ouder worden.

Mannenclubjes

Dit seksisme vindt ook zijn weg naar het echte leven. Het blijkt nog steeds nodig om specifieke wetgeving te hebben om af te dwingen dat vrouwen en mannen voor hetzelfde werk gelijk betaald worden of om erop toe te zien dat directiecomités en raden van bestuur geen mannenclubjes blijven. Om nog maar te zwijgen over seksuele intimidatie en geweld.

De strijd tegen dit soort seksistische stereotiepe opvattingen is niet altijd makkelijk. Een eerste horde die je moet nemen, is de stereotypen en hun negatieve effecten zichtbaar maken. Alledaags seksisme wordt gebanaliseerd en zij die ertegen strijden worden belachelijk gemaakt of zelfs geïntimideerd. In hun drang om Steven Eggermont de les te lezen, vergeten Jogchum Vrielink en Hatim El Sghiar in ‘De gamebabe is echt het probleem niet’ om te bevestigen dat seksisme en a fortiori seksuele intimidatie en seksueel geweld wel degelijk een belangrijk probleem vormen voor een samenleving die naar gelijke posities van vrouwen en mannen streeft. En dat dit dus ook een uitdaging voor het beleid is.

Dat is de tweede grote uitdaging: hoe ga je in tegen seksistische stereotypen? Vaststellen dat de overheid daarin een rol te spelen heeft, is iets helemaal anders dan een pleidooi voor censuur. Om stereotiepe opvattingen uit de wereld te helpen, is diversiteit het sleutelwoord. En een overheid kan wel degelijk actie ondernemen om discriminatie tegen te gaan en diversiteit te stimuleren. Daar bestaan tegenwoordig zelfs games over. Dus inderdaad: game on!