In het begin van de jaren 1970 wordt een nieuw feminisme het onderwerp van gesprek in België, net zoals in andere westerse landen. Vrouwen contesteren vrolijk en luidruchtig de genderongelijkheid, en dromen van een maatschappij die is gebaseerd op gelijkheid van vrouwen en mannen. Ze schrijven, verenigen zich, manifesteren en organiseren acties die de aandacht van de pers en het grote publiek vestigen op de ongelijkheden.
Jeanne Vercheval is één van hen. Na een actief engagement in communistische en pacifistische organisaties, stort ze zich in de feministische actie. Ze is de gangmaker van Marie Mineur in Wallonië, schrijft mee aan Het rode boekje van de vrouw(en), neemt deel aan de organisatie van de eerste vrouwendag die duizenden vrouwen verzamelt in Brussel en strijdt voor de legalisering van abortus. Dagelijks geconfronteerd met de crisis en met de sluiting van bedrijven, verdedigt ze met vuur de rechten van vrouwelijke werknemers en werklozen. Aan het einde van de jaren 1970 neemt haar militantisme een andere vorm aan: ze werkt actief mee aan Voyelles, een vrouwen-/feministisch tijdschrift dat haar in contact brengt met een andere vorm van journalistiek, en slaat samen met haar echtgenoot de weg in van het culturele werk met de oprichting van de Archives de Wallonie en het fotografiemuseum van Charleroi.
Aan de hand van Jeanne Verchevals militante acties, gaat dit boek in op het feminisme van de jaren 1970 en op feministische eisen die, veertig jaar later, nog even actueel zijn.
Publicatiedatum: 2011
